خدا

کم سن و سال تر که بودم
وقتی باران میبارید
فکر میکردم خدا گریه میکند!
این نظریه ام را هم با هیچ آدم بزرگی در میان نمیگذاشتم چون اطمینان داشتم خواهند گفت خدا که گریه نمیکند بچه !
نمیگفتم چون نمیخواستم عشق بازی زیر اشک های خدا را از دست بدهم!
آدم بزرگها هیچ وقت نمیفهمند
خدا هم گریه میکند...!
دلش که میگیرد....
پنجره اتاقش را باز میکند...
نگاه میکند به زمین و آدم هایش...
به جدایی مادر از فرزند و فرزند از مادر که حاصل جنگ و قدرت طلبی است...
به کودکانی که از سو هاضمه رنج میبرند
این جا شروع گریه های خداست...
با دیدن عاشقی که از جدایی معشوق در خیابان سرگردان است گریه اش شدت میگیرد...
دختر بچه ای را میبیند که زیر اشک های سردش میلرزد و جامه ای ندارد برای گرم شدن...
دختر بچه ای که این اشک های سرد خدا فرصت مناسبی ست برایش تا سر چهارراه دل مردم به رحم بیاید بخاطر کفش های پاره اش و شاید...
خداوند میبیند مردی را که شرمنده است، مردی که سرپناهی ندارد برای خانواده اش تا زیر اشک های سرد خدا خیس نشوند
چون صاحبخانه اثاثیه اش را در کوچه ریخته است!
این جا دیگر خدا نمیخواهد گریه کند....
اما نمیتواند جلوی اشک هایش را بگیرد....
آری ....خدا هم گریه میکند!
خدایا...
پنجره اتاقت را ببند!
زمین ات دیگر دیدن ندارد.